Ik ben Mees, getrouwd en twee kinderen. Als ik in 2013 naar mijn werk ga voel ik me helemaal goed. Op de dag krijg ik wat pijnen in de buikstreek. In de loop van de dag worden de pijnen heftiger en uiteindelijk val ik op de grond van de pijn. Mijn alerte collega’s zorgen dat er snel medische hulp komt. Waar eerst het vermoeden is dat er een hartstilstand is geweest blijken de eerste testen daar geenszins mee te maken te hebben. Daarom werd ik vervoerd naar het ziekenhuis en daar verder onderzocht. Nadat daar eigenlijk snel niets te vinden was word ik naar huis gestuurd.

Maar mijn vrouw en beste vriend houden vast aan een nader onderzoek. Hoe waardevol dit is blijkt één dag later nadat besloten wordt om mij voor langere tijd te laten slapen. Ondertussen word ik tijdens mijn slaap naar het RadboudUMC gebracht waar een team aan specialisten klaarstaat om mij er doorheen te helpen. Na vier á vijf weken word ik op Intensive Care wakker gemaakt.

Tussen alle machines slangen en dergelijke word ik wakker. Het lijkt wel een nachtmerrie. Mijn grootste angst wordt waarheid. Ik ga afscheid nemen van het leven. Dit zorgde bij mij voor echte angstaanvallen om maar niet te willen sterven. Maar op IC hebben ze hard aan mij gewerkt en vol liefde door personeel, gezin, familie en beste vrienden mij weer langzaam tot mens gebracht.

Daarna begon een hele heftige revalidatie procedure. Ik moest alles opnieuw leren. Zitten, lopen, praten eten enz. Als een klein kind was ik weer terug op aarde. Na een heel zware periode van ruim een jaar ben ik weer op de goede weg.
Echter besef ik dat mijn leven mij weer is gegeven. Als geen ander weet ik dat mijn wil een belangrijke factor is. Met de juiste mensen om mij heen ben ik er weer. Daarom mijn dank naar al die personen die mij weer terug hebben gebracht.
Maar omdat ik mijn ervaringen en mijn “expertise” wil delen ben ik vrijwilliger geworden bij de Alvleeskliervereniging. Daar is een heel team van experts die een luisterend oor hebben.

Mees

Back To Top